Πρόλογος

Δεν είναι ποτέ εύκολο να περιγράψω τη φύση της δουλειάς μου. Επιχειρώντας κάτι τέτοιο έχω την αίσθηση ότι αποκαλύπτω αυτά που δεν κατάφερα να ζωγραφίσω παρά το βαθύτερο νόημα του έργου.

Δίνοντας μια συγκεκριμένη εξήγηση στερείς τη δυνατότητα μιας διαφορετικής ερμηνείας. Παρόλαυτά, είναι αδιάσπαστη πτυχή ενός εικαστικού έργου η εξήγηση ή η ανάλυση μερικών σκέψεων που οδήγησαν στη διαμόρφωσή του.

Η ενότητα αυτή των έργων συνίσταται στη σύνθεση δύο αντιφατικών ή αλληλοσυμπληρούμενων εικόνων οι οποίες εντάσσονται στο ίδιο πλαίσιο. Σκοπός είναι η δημιουργία μιας μικρής ιστορίας από δύο εικόνες οι οποίες μοιάζουν εν πρώτοις ασύνδετες, έχουν όμως ένα κοινό παρονομαστή, έναν κοινό τόπο. Ο κοινός παρονομαστής είναι ο χώρος που κινούμαστε όλοι, ο οποίος είναι διασπασμένος αλλά και συνειρμικά συνεκτικός ταυτόχρονα. Ο συνειρμός είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο εικόνων, δύο εμπειριών χωρίς πάντα λογική σύνδεση. Βασικό στοιχείο της σύνθεσης είναι αυτό του οξύμωρου και της ειρωνείας. Ένα υπέρλογο στοιχείο, μια ασύμβατη γραμμή μεταμορφώνει ολόκληρη την εικόνα σε ένα συμβολισμό.

Ενεργώ με βάση τις πεποιθήσεις μου. Επιδιώκω με κάθε μέσο να αποσαφηνίσω και να ερευνήσω αυτό που με ωθεί. Πρόκειται για μια έρευνα για το περί και το επί της ζωγραφικής μου. Οι παραστάσεις είναι από τον πυρήνα τους νοητικές και στην κοπιαστική προσπάθεια να ακολουθήσω μια ιδέα, έχω αξιώσεις τόσο από τον εαυτό μου όσο και από τον θεατή.

Όπως κάθε τέχνη έτσι και η ζωγραφική είναι χώρος δύσκολων ισορροπιών και περίπλοκων ανθρωπίνων αντιφάσεων. Ο λυρισμός βγαίνει μέσα από την οδύνη. Η κερδισμένη ελευθερία στη ζωγραφική είναι το τέκνο μιας εσωτερικής δέσμευσης. Κάτι σύνθετο πρέπει να δίνει την εντύπωση του απλού.